Najveća vrednost srednjovekovne Srbije, uzor duhovnosti i viteštva, vezuje se za ličnost i delo najmlađeg sina Stefana Nemanje, Rastka, budućeg arhiepiskopa srpskog - monaha Save.

Stefan Prvovenčani, drugi sin Stefana Nemanje počeo je da vlada Srbijom kao veliki župan, da bi 1217. podigao državu Nemanjića na status kraljevine.

Posle sticanja autokefalnosti srpske crkve u Nikeji 1219. godine, arhiepiskop Sava se vratio u Srbiju i krunisao brata Stefana Nemanjića po pravoslavnom obredu u Manastiru Žiča. Sin velikog župana Stefana Nemanje kao prvi krunisani kralj među Nemanjićima nazvan je Prvovenčani.

Krunisanju Stefana Prvovenčanog, prisustvovali su - pored njegove lične garde i porodice - vladike i episkopi koje je Sveti Sava hirotonisao pri povratku iz Nikeje.
Manastir Žiča, sveto mesto, i danas, posle osam vekova, svedoči o jednom od najznačajnijih događaja u istoriji srpskog naroda.

Sam trenutak krunisanja, kao stvaralački motiv, oduvek je predstavljao veliki slikarski izazov. Poseban podstrek za umetnika ovom prilikom bio je format slike, monumentalnih dimenzija, kao kod slavnih prethodnika iz epohe majstora istorijskih kompozicija ranog 20. veka. Danas, u vreme postmoderne, skoro napušten način likovnog izražavanja.

Slika „Krunisanje Stefana Prvovenčanog" autora Nebojše Đuranovića svedoči o slavnom vremenu, o svečanom istorijskom trenutku i ličnostima koje su obeležile početke formiranja budućeg državnog nasleđa.